Debiut i od razu kilka Oscarów. Zgodnie z zapowiedzią, 24 LUTEGO widzimy się na  filmie Vadima Perelmana , którego już znamy z filmu „POUFNE LEKCJE PERSKIEGO”.

Trudno wyobrazić sobie lepszy tytuł – odnoszący się do rzeczywistości i metaforyczny zarazem. Chodzi przecież o budynek usytuowany nad Pacyfikiem, z widokiem na ocean, zbudowany w takim miejscu, gdzie niemal nie sposób odróżnić fal morskich od tumanów mgły spowijających okolicę. W obiektywie Rogera Deakinsa pejzaż z mgłą wygląda wspaniale, ale kamera rzadko zwraca się w stronę przyrody. Przede wszystkim koncentruje się na ludziach, uwikłanych w coraz bardziej zażarty, niemal samonapędzający się konflikt. Ale są w filmie Vadima Perelmana chwile, kiedy napięcie rośnie tak wysoko, że zaczyna szukać się wytchnienia od tego, co dzieje się na ekranie. I wtedy właśnie kamera odwraca się od ludzi. Dla wytchnienia, dla wyciszenia, by po chwili wrócić do podejmowanych kwestii z jeszcze większą intensywnością. I tak aż do przejmującego, tragicznego finału.

Ona jest alkoholiczką na drodze do przełamania kryzysu. Opuszczona przez męża zaszyła się w swoim domu, wybudowanym przez ojca i spłacanym z niemałym trudem przez 30 lat. Świat zewnętrzny jej nie obchodzi, nie przegląda poczty, wychodzi tylko po to, by posprzątać u kogoś (jest w końcu sprzątaczką), kupić benzynę i coś do zjedzenia. Pewnego ranka pojawiają się w jej domu urzędnicy magistraccy i informują, że dom wystawiony jest na aukcję, która odbędzie się już następnego dnia, i w związku z tym ma się wynosić. Zaskoczona Kathy udaje się do adwokata, wskazanego przez nadzorującego wyprowadzkę zastępcę szeryfa. Tam dowiaduje się, że zaszła administracyjna pomyłka: dom poszedł pod młotek, bo nie zapłaciła źle naliczonych podatków, a poza tym urzędnicy nie dopełnili procedury. Pomyłkę można więc odwrócić w kilka dni i spokojnie czekać na finansowe zadośćuczynienie, jakie zostanie zasądzone, gdyby nie jeden szkopuł: dom został sprzedany.

„Dom z piasku i mgły” to przejmujący film o ludzkiej niedojrzałości (rozumianej także jako niedojrzałość systemu), z której tak naprawdę wyleczyć może tylko doprowadzenie do sytuacji ekstremalnej. Sęk w tym, że koszty tej kuracji są niezmiernie wysokie. Film Perelmana z brawurowymi kreacjami Jennifer Connelly, Bena Kingsleya i Shohreh Aghdashloo (irańskiej aktorki wraz z Kingsleyem nominowanej za rolę do Oscara) jest próbą ich obniżenia a może nawet wyeliminowania. Choć to akurat wydaje się niemożliwe.

_________________________________
KARNET CZŁONKOWSKI – 15 zł (płatne przy wejściu albo na konto 09 1020 5024 0000 1802 0010 1022 – w tytule wpłaty proszę podać imię i nazwisko oraz dopisać DKF BRODNICA).